Prolog.

Deszcz wystukiwał swój własny rytm. Słońce już dawno ustąpiło miejsca księżycowi, który nieśmiało wyglądał zza chmur. Krople bezgłośnie opadały na zmęczone ciała shinobi, mieszając się z krwią, która powoli zaczęła już zasychać. Mimo chłodnego deszczu, noc wydawała się niezwykle ciepła, mimo, że był to dopiero początek czerwca. Wiatr co jakiś czas oplatał przemoczone sylwetki ninja, dodatkowo ochładzając. Liście niezgrabnie próbowały tańczyć na wietrze, ale deszcz skutecznie im to uniemożliwiał. Na niebie pojawiły się nagle pioruny. 

Chłopak zaczął zdawać sobie sprawę z sytuacji. Nie sprzyjająca mimo wszystko pogoda, noc i na dodatek ranna towarzyszka nie zapowiadały bezpiecznego dotarcia do Konohagakure. On sam był zmęczony i powoli zaczynał uginać się pod ciężarem brunetki.

Nie potrafił przestać obwiniać siebie, za to co się stało. Dopuścił do skrzywdzenia bliskiej mu osoby, ponieważ jak zwykle nie potrafił opanować emocji. Obwiniał się, bo mógł posłuchać kunoichi.

Delikatnie podrzucił ciało dziewczyny do góry, aby móc się poprawić. W zamian usłyszał ciche jęknięcie, ledwo słyszalne wśród dźwięków przyrody. Skarcił się i przytulił ją mocniej do siebie. Doskonale wiedział, że musi szybko opatrzyć jej rany i pozwolić odpocząć. Rozejrzał się po okolicy, szukając jakiegokolwiek schronienia. 

Zza drzew wyłonił się dach. Stary, po przejściach . Opuszczony dom – idealnie. 

Powoli uchylił zniszczone drzwi. Dzięki księżycowi, widział dokładnie jak ma się w nim poruszać.  Blade światło wpadało przez brudne okna. Domek wykonany był z drewna i prawdopodobnie od dawna stał opustoszały. Korniki miały całkiem niezłą ucztę. Podłoga na szczęście była w całkiem niezłym stanie i mimo nieprzyjemnego odoru, Naruto postanowił zostać. Przedtem jednak otwierając okno. Zapalił latarkę i przesunął stojącą na samym środku drewnianą skrzynie. 

Cały czas trzymając ją w ramionach. 

Po chwili w niewielkim pomieszczeniu pojawiło się światło, wydobywające się z ognia, które rozpalił w kominku. Stara skrzynia jednak się przydała na opał. Wcześniej rozłożył śpiwór na ziemi i ułożył tam dziewczynę, która ledwo kontaktowała.

Położył drugi śpiwór - tym razem dla siebie – obok niej, tak aby móc opatrzyć rany. Przez nogawkę przesiąkła już krew. Blondyn podciągnął ją do góry i zaczął oczyszczać dość rozległą ranę. Na jej twarzy pojawił się grymas bólu, co doprowadziło chłopaka do jeszcze większej złości na siebie. Otarł jej czoło i zaczął nawijać bandaż na prawą łydkę. O chwili okrył ją dodatkowym kocem i położył się tuż obok niej.

Na początku leżał na plecach, patrząc na przeżarty już dach. Nie potrafił jednak się oprzeć, aby nie odwrócić się w jej stronę. Leżała na boku, tak aby nie naciskać na ranę, twarzą skierowaną ku niemu. 

- Przepraszam, Hinata-chan – wysunął rękę spod śpiwora, po czym zaczął delikatnie gładzić ją po policzku. Czuł, że temperatura już spadła. Przyglądał jej się przez dłuższą chwilę. Przez głowę przeleciały mu wspomnienia i odważne wyznanie Hinaty podczas gdy próbowała go obronić przez Nagato. Zacisnął mocniej zęby i w myślach wykrzyczał: Jak mogłem Ciebie nie dostrzec?