Rozdział II

- Nie daliście sobie rady z chłopstwem? – rzuciła Hokage, upuszczając plik papierów na dębowe biurko – Może posiadali zaczarowane łopaty?

- Widły - poprawiła ją Hyuga. 

Stała w samym środku dużego, okrągłego pomieszczenia. Z zainteresowaniem obserwowała pokój, w którym teraz się znajdowała. Część wysunięta poza budynek była cała oszklona, ukazując niesamowity widok odbudowanej już wioski. Przy obu krańcach okien znajdywały się potężne, wprawiające w zachwyt szafy, również wykonane z drewna dębowego – tak samo jak biurko. Prawdopodobnie zawierały cały stos wypełnionych ręcznie dokumentów. Na ścianach wisiały portrety wszystkich Kage Wioski Ukrytej w Liściach.  Po chwili dziewczyna dostrzegła również dokument zawartego rozejmu, który znajdował się w szklanej gablocie tuż przy wejściu do gabinetu Tsunade. Na ziemi leżały kamienne płyty w stonowanych odcieniach. Wszystko utrzymane w ciemnych barwach, z dużym przyłożeniem na drewniane detale. Świeżo ukończone biuro Hokage wprawiało w zachwyt każdego nowo przybyłego shinobi. Tsunade stała przy swoim krześle, delektując się widokiem Konohagakure. Opierała dłoń o biurko, zaciskając ją w pięść. Włosy miała spięte w kucyk usadowiony przy samej szyi. 

-  A co z Naruto? – zapytała, odwracając się w stronę dziewczyny.

- Dał sobie radę – odpowiedziała. Nie chciała pogrążać Uzumakiego.  Tamtej nocy uświadomiła sobie, jak wiele dla niego znaczą misje. Była to część jego życia, która została zabrana mu w tak brutalny sposób. Pragnęła mu pomóc, za wszelką cenę wydostać się z pułapki w którą został świadomie wplątany przez starszyznę wioski. Od zawsze wiedziała, że złym pomysłem jest usidlanie go na siłę w mieście, bez żadnych prawdziwych powodów. Zdawała sobie doskonale sprawę z tego, co było prawdziwym zamierzeniem takiego postępowania. Naruto posiadał ogromną moc, którą tylko on potrafił opanować. Z biegiem czasu mógł zatracić się w świadomości, że jest silniejszy od reszty shinobi zamieszkujących Konohagakure  a to mogło doprowadzić do katastrofy. Nie chodziło o bezpieczeństwo blondyna – jednym powodem usidlenia go w wiosce była możliwość kontrolowania go przez innych. Nie ufali mu, a raczej Kyubiemu. 

Słońce zaczęło ukrywać się już za drzewami, zwiastując nadejście nocy. Na uliczkach zaświeciły się latarnie – wioska powoli wracała do normalności. Ludzie spędzali wieczory przy ulubionych straganach razem ze swoimi rodzinami. Czuć było przyjemną atmosferę, która zarażała każdego mieszkańca. Lampiony wiszące wzdłuż budynków zaświeciły każdym możliwym kolorem. 

Siedział na dachu swojego mieszkania przyglądając się bacznie gwiazdom. Każda z nich ma swoją odrębną historię i odległość jaką musiała pokonać, aby znaleźć się w tym miejscu, w którym są teraz. Gwiazdy można porównać do ludzi – niektórzy są dla wszystkich potężni niczym słońce a inne wręcz przeciwnie – widoczni tylko wtedy, kiedy sami chcemy ich dostrzec. Nigdy nie chciał być tą drugą. Chciał zostać doceniony przez każdego, zostać najsilniejszym ninja w wiosce. A kim jest? Chłopakiem, którego sparaliżował strach, ponieważ usłyszał to, czego najbardziej w świecie nie chciał. Aczkolwiek to nie o to chodzi. Pomyśleć można, że człowiek najbardziej boi się ludzi silniejszych od siebie. Nic bardziej mylnego – prawdziwe przerażenie wywołuje świadomość, że nie daliśmy sobie rady wypełnić powierzonego nam zadania, w tym wypadku chodziło o obronę bezbronnych „królów”. Utarcia nosa zaufaniu, którego jest tak bardzo ważne. Oddali własne życie w ich ręce. Czuł się zły na samego siebie – nie dość, że zawiódł niczemu winnych ludzi doprowadzając do zniszczenia ich dorobku życia, to na dodatek nie zdołał obronić Hinaty. Dziewczyny która za każdym razem stawała w jego obronie nie zważając na swoje życie. 

Tak właściwie kim ona dla niego jest? Sam nie wiedział jak określić to, co czuje do Hyugi. Od dłuższego czasu spędzała mu sen z powiek i to w dobrym znaczeniu tego synonimu. Chciał poznać ją bliżej, ale bał się odrzucenia. Zdawał sobie sprawę z tego, że bardzo zmieniła się od czasu kiedy się poznali – chociaż nie znał jej tak dobrze jak teraz. Od dłuższego czasu spędzał z nią sporo czasu. Zdążył poznać jej ulubiony kolor oraz fakt, że bardzo cierpi po utracie Neji’ego – o czym nie musiała mu mówić. Najważniejszym jednak faktem było to, że wiedział, że ona go kocha, jednak nie był pewny jej uczuć, przecież minęło już 5 lat. Pragnął jej szczęścia. Czuł, że ją zawiódł.  

- Czemu siedzisz tutaj sam, Naruto? – znajomy głos. Blondyn odwrócił się, wyrwany z własnych przemyśleń. W zasięgu jego wzroku pojawił się wysoki brunet. Stał z tyłu, uśmiechając się serdecznie do niego – domyślam się, że myślisz o swojej ostatniej misji? Jak Ci poszło?

- Kiepsko, Lee. Wyszedłem z wprawy i dałem się złapać na głupie zagranie – zacisnął zęby i odwrócił się z powrotem w drugą stronę – chyba już nie nadaję się shinobi.

- Nie nadajesz się? Jesteś jednym z wioski z którym chcę stoczyć walkę! Zawsze byłeś pełen energii! – usiadł po turecku tuż obok blondyna. Spojrzał w niebo i oparł dłonie o dach – Też kiedyś uważałem, że się do tego nie nadaję. Ale dzięki Gai’owi jestem tak wysoko, jak nigdy! Najważniejsza jest wiara w siebie, Naruto!

Spuścił wzrok i nic nie odpowiedział. Jego nieokiełznane włosy unosiły się w każdym możliwym kierunku. Ukrył twarz w dłoniach, chcąc zakryć swoją niepewność. 

- Pamiętaj, że masz przyjaciół którzy Cię kochają. A niektórzy oddali za Ciebie życie. Pamiętaj o Neji’m – powiedział poważnie, przecierając oko. Lee westchnął głośno, kładąc blondynowi rękę na ramieniu – Hinata złożyła raport. Widziałem ją jak wychodziłem z budynku Hokage-sama. 

Naruto wzdrygnął. Spojrzał na bruneta zaciekawionym wzrokiem i uśmiechnął się mimowolnie.

- Muszę Ci coś pokazać, Naruto. Chodź.

- Wróciłam! – donośny krzyk rozniósł się po całym domu. W wejściu pojawiła się Hanabi, która uśmiechem przywitała starszą siostrę.

- Hinata? Co Ci się stało w nogę? 

- Mały wypadek przy pracy – uśmiechnęła się. Chciała jak najszybciej znaleźć się w swoim łóżku. Minęła siostrę, idąc prostym korytarzem. Lekko się chwiała. 

Dotarła do łazienki,  gdzie od razu pozbyła się brudnych i zakrwawionych ubrań. Wyciągnęła ręcznik z szuflady i położyła go obok szyby. Otworzyła szklane drzwiczki , odkręciła wodę po czym odwróciła się na pięcie w stronę lustra. Przyjrzała się chwilę swojemu odbiciu, następnie weszła pod strumień zagrzanej już wody. Westchnęła głośno i usiadła na jasnych kafelkach, opierając się o chłodną ścianę. Dłonie powędrowały na kark, chciała zebrać mokre już włosy do przodu tak, aby nie ocierały się o szorstkie kafelki. Siedziała z podciągniętymi nogami do siebie, naga i zgrzana od nadmiaru gorącej wody. Para wydostawała się górą, osiadając się też na szklanych ścianach.  Oparła głowę o kolana i zatonęła w pustce swoich myśli. Od dawna nie miała takiej chwili, w której mogła przestać myśleć o problemach. Trwała tak przez dłuższą chwilę, po czym powoli wstała, opierając się o metalową poręcz znajdującą się na jednej ze ścian. Na dłoń zaaplikowała sobie sporą ilość szamponu. Ciało otuliła cienką warstwą mydła, po czym przejechała po całej skórze grubą gąbką. Uwielbiała ten stan, kiedy mogła być zupełnie sobą, bez żadnej krępacji poruszać się po zimnych kafelkach, całkowicie nago. To był czas tylko dla niej, a dzięki niemu regenerowała siły dużo szybciej.  Woda wpadała do odpływu, przedtem oblewając jej niewielkie blade stopy. Zakręciła kurek, blokując gorącą ciecz. Otarła twarz dłonią, po czym wyszła z kabiny. Szybko umyła zęby, słysząc dobijającą się do łazienki młodszą siostrę. 

- Przepraszam, zamyśliłam się – rzuciła, wychodząc z łazienki. Hanabi ze skwaszoną miną zniknęła w pomieszczeniu wcześniej okupowanym przez Hinatę.

Odsunęła drewniane drzwi i weszła do pokoju. Była na bosaka, a na sobie miała tylko skąpy ręcznik. Z włosów skapywały na ziemie krople wody, tworząc za sobą szlak. Zrzuciła z siebie mokrą już tkaninę, która opadła bezwładnie na podłogę. Powolnym krokiem udała się do szafki, w której znajdowała się bielizna, powoli i beznamiętnie nałożyła na siebie bokserki, po czym ubrała za dużą, czarną koszulkę, która ledwo przysłaniała jej pośladki. Gdyby stanęła na palcach na pewno zostałyby odkryte. 

Otworzyła drugie drzwi, prowadzące na drewniany taras. Nadal idąc boso, nie osłaniając się niczym – robiła to nie raz od kilku lat i jak do tej pory nikt jej nie zauważył – ruszyła w stronę niewielkiego wodospadu znajdującego się niedaleko, ale nadal na posesji klanu Hyuuga. Mało kto udawał się w to miejsce – głównie ona i czasem Neji. 

Noc była ciepła, można wręcz rzec, że było gorąco. Na niebie od dłuższego czasu nie pojawiła się żadna chmura. Wiatr również zanikł, jakby na zamówienie dziewczyny. 

Usiadła na jednym z kamieni otaczających wodospad. Rozejrzała się, zanurzając nogi do poziomu kostek. Uśmiechnęła się czując przyjemny chłód.  

[muzyka]

- To tu – rzucił Lee, pochylając się nad rzeką – idź w dół rzeki, znajdziesz tam coś, czego szukasz – powiedział, po czym zniknął wśród liści.

- Lee! Cholera, zawsze musisz mnie w coś wplątać - powiedział zrezygnowany po czym udał się w stronę wskazaną przez Rock’a Lee. Szedł przez dłuższą chwilę, wpatrując się w niebo. Trzymał ręce w kieszeni, wypychając je aż po samo dno. Przeklinał bruneta za wprowadzenie go w taką sytuację.

Nie zdawał sobie jednak sprawy o tym, jaki był plan Rocka. Od dawna chłopak go obserwował i doskonale wiedział, do czego powinien go doprowadzić. 

Po chwili usłyszał głośniejszym szum wody. Tak, jakby uderzał o skały. Doszedł do zbocza, spojrzał w dół.

- Hinata? – nie mógł uwierzyć własnym oczom. 

Nagle dziewczyna ruszyła w stronę wodospadu, a raczej jeziora, do którego wpadał. Stanęła na tafli wody i zaczęła tworzyć pieczęcie, których Naruto nie mógł zobaczyć z powodu odległości. Wykonywała ruchy, skomplikowane, szybkie, do których w tamtej chwili nie była zdolna. Syknęła z bólu, po czym nagle straciła równowagę i zniknęła z powierzchni wody, pozostawiając jedynie kręgi na wcześniej idealnie gładkiej tafli. 

- Hinata! – krzyknął. Nie zawahał się ani sekundy, aby wskoczyć z samej góry wprost do jeziora. Widział jak dziewczyna próbowała walczyć z prądem, aczkolwiek nie miała na tyle siły, aby poradzić sobie z tym sama. Zacisnęła dłonie na szyi - odczuwała już brak tlenu w organizmie. Nagle jej oczy zamknęły się a ramiona zaczęły unosić się bezwładnie pod wodą. 

Po chwili znalazła się na powierzchni. Była nieprzytomna i nie oddychała. Blondyn zaczął się trząść, przerażony i sparaliżowany stał nad mokrym ciałem Hinaty. Upadł na kolana i zacisnął pięści. Jedyne co słyszał to swój własny, przerażający krzyk. Krople wody spływały po jego twarzy, mieszając się z łzami.
- Nie zostawiaj mnie... - załkał głośno - Kocham Cię, błagam, nie odchodź... - szepnął łapiąc ją za rękę. Była lodowata. Chłopak przysunął się bliżej brunetki, wplatając dłonie w jej długie, splątane włosy.