Rozdział III

[muzyka]

Z każdą chwilą czuła coraz większy ból w okolicach klatki piersiowej. Jej organizm domagał się tlenu, aby móc normalnie funkcjonować. Mięśnie odmówiły jej wszelkiego posłuszeństwa z powodu braku paliwa. Ostatkiem sił wyciągnęła dłonie ku górze, aby podpłynąć chociaż odrobinę bliżej powierzchni. Bała się tego, co może się za moment stać, ponieważ traciła nad swoim ciałem kontrole. Odpływała – boże, nie! Nie chcę umierać!

Umysł zaczął płatać figle, wywołując wszystkie wspomnienia jakie miała. Przez kilka pierwszych sekund miała nadzieję na cud, na magiczne uratowanie jej z opresji – po chwili jednak uświadomiła sobie, że była tutaj przecież zupełnie sama. Nikt nie domyślał się tego, gdzie się teraz znajduję i co się z nią dzieje. Sekundy stały się godzinami, doprowadzając ją szaleństwa. Bo czym tak właściwie jest śmierć? Przede wszystkim jest nieustannie towarzyszącym nam aspektem życia. Hinata przez całe życie zdawała sobie sprawę, że kiedyś nadejdzie jej czas ale nie sądziła, że tak szybko. Nie w tak banalny sposób. Była kobietą, która wierzyła w swoje powołanie i dla niego walczyła do ostatniej kropli krwi. Powinna zginąć podczas walki, aby udowodnić jak wiele potrafi zrobić dla swojej wioski. Nie było jej to dane, co doprowadzało ją do rozpaczy. 

Nie bała się bólu. Będąc tak blis­ko śmier­ci nie zda­wała so­bie spra­wy z te­go, że tra­ci siebie. Strach wy­nikał ze świadomości, jak bardzo skrzywdzi ukochaną osobę, pozostawiając ją samą sobie. Ogarniała ją też trwoga, ponieważ nie miała pojęcia co czeka ją po drugiej stronie. Wobec śmierci nie jesteśmy w stanie zająć żadnego stanowiska. Śmierci nie można sobie wyobrazić, nie można jej opisać. Jest to bowiem nieodwracalny brak świadomości. Nie towarzyszą jej jakiekolwiek doznania, które mogłyby być przedmiotem myślenia. Śmierć jest ideą pustą. Jest naszym ostatecznym przeznaczeniem. Zanim zdążyła pchnąć ręką w dół, poczuła ogarniający ją spokój. Ulgę, która sprawiła, że przestała zadręczać się własnymi myślami. Ból zniknął tak samo jak świadomość tego, co przed chwilą się wydarzyło. 

- Nie pozwolę Ci umrzeć… - wysyczał przez zęby. Ułożył dłonie na środku klatki piersiowej, po czym zaczął uciskać. Jeden, dwa, trzy, cztery, pięć, sześć, siedem, osiem…

Leżała w bezruchu, nadal nie oddychając. Dziewięć, dziesięć, jedenaście, dwanaście, trzynaście.. Z oczu płynęły mu nieustannie łzy, których nie próbował nawet zahamować.  Teraz najważniejsze dla niego stało się to, aby ją uratować. Obiecał jej przecież, że będzie ją chronił. Nagle z jej ust popłynęła rozcieńczona z wodą krew. Jej ciało wygięło się w łuk, po czym opadło z powrotem na ziemie. 

***

Naruto zasłonił twarz zakrwawionymi dłońmi, tkwiąc w stanie, którego sam nie potrafił określić. To co stało się kilka godzin temu uświadomiło mu, jak wiele mógł - ponownie - stracić. Nie wiedział co się dzieje z dziewczyną, która znajdowała się właśnie w jednej z sali operacyjnych. Pewne było jedynie to, że walczyła zawzięcie o swoje życie. Żałował, że nie potrafił wcześniej określić swoich uczuć w stosunku do Hyugi. Jedynym pozytywem wynikającym z tej okropnej sytuacji było właśnie to, że wiedział już dokładnie co czuje. Dlaczego sam so­bie to wszys­tko kom­pli­kował? Og­ra­niczał go strach, przed ut­ratą ko­lej­nej blis­kiej oso­by. W wyniku tego mógł ją stracić nie informując jej o tym. Z tej perspektywy, w której się teraz znajdował, wszystko wydawało się dużo prostsze niż przedtem. Wiedział, że nie wybaczyłby sobie, gdyby nie powiedział jej tego prosto w twarz – miał jej tyle do opowiedzenia. W duchu prosił, aby dano mu na to szansę. 

- Cokolwiek nie dzieję się Hinacie, zawsze jesteś tam Ty – rozpoczęła Sakura, nadal nie spuszczając wzroku z drzwi – Naruto, co jest między Wami?

- Przyjaźnimy się.

Sakura zamilkła. Powoli zaczęła zdawać sobie sprawę z tego, jaka relacja jest pomiędzy nimi. Zabolało ją to, ponieważ jako jedna z niewielu nadal nie miała nikogo takiego. Przez ostatnie lata prawie każdy wieczór spędzała samotnie, pomijając wspólne wyjścia z przyjaciółmi, które odbywały się rzadko. Przerażał ją fakt, że nawet Naruto ulokował uczucia w kimś innym niż ona. Była przyzwyczajona do tego, że zawsze to za nią uganiał się blondyn. A teraz? Lubiła Hinatę ale uważała, że nie jest wystarczająca dla Uzumakiego. Od śmierci Sasuke zaczęła baczniej przyglądać chłopakowi. Czasem miała wrażenie, że może to tylko braterska miłość, ale z czasem doszła do zupełnie innego wniosku. Naruto podobał się Sakurze. Wydoroślał, stał się kimś, kogo cała Konohagakure podziwiała. Wkurzał ją swoim czasem bezmyślnym zachowaniem, aczkolwiek zauroczył ją sobą. Nie zdawała sobie jednak sprawy z tego, że tak naprawdę szukała na siłę osoby, która mogłaby spędzić z nią czas.

Zza drzwi wyłoniła się Shizune. 

- Co jej jest? – spytał bez zastanowienia Naruto. Podniósł się z krzesła i podszedł bliżej kobiety.

- Nie mogę Ci powiedzieć. Nie jesteś członkiem rodziny.

- Jak to nie możesz?! – wrzasnął, nie mogąc powstrzymać emocji. 

- Naruto, ja.. nie mogę.. 

- Hinata jest w śpiączce – wtrąciła się Tsunade, stając nagle za swoją uczennicą – usunęliśmy skrzep, który pojawił się w tętnicy, blokował on przepływ krwi wywołując u niej niedotlenienie mózgu. Nic więcej nie możemy zrobić. Czas pokaże czy jest wystarczająco silna, aby z tego wyjść.

***

Stała naprzeciw wielkich mosiężnych drzwi. Panowała przyjemna cisza, którą zakłócał jedynie ciężki oddech. Miała zamknięte oczy i była cała przemoczona. 

- Gdzie ja jestem… - szepnęła niepewne, potykając się o własne nogi. Nie mogła nadal podnieść powiek, co doprowadziło ją do frustracji. W głowie miała pustkę, nie potrafiła sobie przypomnieć niczego, co wyjaśniałoby te całą sytuację. 

- Spokojnie. Jesteś tutaj bezpieczna. 

- Kim jesteś? – Wyciągnęła ręce na maksymalną szerokość i zaczęła wyszukiwać punktu. Poczuła ciepłą dłoń na swoim policzku. Nagle oślepił ją niesamowicie jasny błysk – powoli otworzyła z lekkim grymasem na twarzy oczy. Spojrzała przed siebie, widząc niewyraźną postać stojącą przed nią. Po chwili zaczęła odzyskiwać ostrość i świadomość.  

- Nazywam się Kushina. Nie jesteś tu bez powodu – zaczęła powoli. Zbliżyła się do niej, po czym uśmiechnęła się. Hinata odczuła niesamowitą ulgę – Wiesz, czasem jest tak, że człowiek umiera, po to by znowu się narodzić..

Złapała się za głowę, po czym upadła na ziemie, odczuwając przerażający ból głowy. W jej oczach pojawiły się łzy. Skuliła się i zamknęła mocno powieki. Przypomniała sobie wszystko.

Nagle znalazła się w zupełnie innym miejscu. Stała tuż obok wodospadu i nie mogła się ruszyć, jakby była sparaliżowana. Niespokojnie przyglądała się samej sobie z zupełnie innej perspektywy. Próbowała odwrócić wzrok, nie patrząc na własną śmierć, ale nie mogła. Widziała jak wpada do wody, po czym pojawia się Naruto.

- To nie może być prawda.. – pomyślała. Przed nogami pojawiło się jej martwe ciało, nad którym klęczał blondyn, próbujący ją ratować.

- Ciężko patrzy się na własną śmierć, a co dopiero na ból bliskich – stanęła obok, pochylając się nad Uzumakim – tak dużo w życiu się wycierpiał i teraz stracił kolejną bliską osobę… - Kushina próbowała dłońmi złapać jego twarz, ale jej palce rozpłynęły się w chwili, w której zbliżyły się do skóry.

- Kocham Cię, błagam, nie zostawiaj mnie.. – błagalny głos chłopaka rozniósł się, pozostawiając po sobie głośne echo. Hinata nie mogła oderwać oczu od tak drastycznej sceny, przedstawiającą jej własny koniec. Przede wszystkim nie mogła znieść bólu, który zadała ukochanemu człowiekowi. Usiłowała zaprzeczyć temu co widzi, aczkolwiek nie potrafiła. Powoli traciła nad sobą kontrolę, a jej ciało zaczęło się trząść.

Cała sceneria zniknęła. Stały naprzeciw siebie, obie zapłakane. Brunetka zaczęła krzyczeć. To doprowadzało ją do szaleństwa.

- Cii… - szepnęła cicho, próbując ją uspokoić. Kushina musiała zapanować nad Hinatą, ponieważ taki był jej cel. Zdawała sobie sprawę, co czuje teraz dziewczyna, ponieważ sama ledwo co zniosła widok płaczącego nad ciałem ukochanej syna – będzie dobrze, kochanie. 

Hinata była przerażona. Nigdy nie spodziewała się tego, że będzie musiała przyglądać się własnej śmierci i znosić na nowo potworny ból, który przy tym towarzyszył. Chciała zapomnieć o tej tragicznej sytuacji i stracić całą świadomość, ale nie potrafiła. 

- Nie jesteś tu bez powodu, Hinata. Musisz tu wytrwać, chociaż to okropne miejsce niszczy z premedytacją ludzkie serca i może sprawić, że postradasz wszelkie zmysły. Jeśli tak będzie, nie wrócisz tam i już nigdy nie zobaczysz swojej rodziny.
Te słowa podziałały, opamiętała się i usiadła, próbując uspokoić siebie samą. Nie mogła zwariować. Nie domyślała się nawet, jak wiele będzie musiała poświęcić czasu, aby w końcu wydostać się z tego miejsca. Nie rozumiała też, dlaczego Kushina ciągle powtarzała "wrócisz tam". Przecież ona nie żyje. Nie da się wskrzesić umarłych.
- Wiem co myślisz. Przeraża Cię to, co musiałaś oglądać. Posłuchaj - złapała ją za brodę i spojrzała prosto w zimne, białe oczy - miałam swój cel, dlatego Cię tutaj sprowadziłam. Obiecuję Ci, że tam wrócisz, jeśli będziesz robić wszystko, co Ci każę. 

***

W wiosce czas mijał długo, jednak ostatnie miesiące były trudne dla niektórych jej mieszkańców. Ciężko znosili oni śpiączkę brunetki. Próbowali swój czas spędzać w taki sposób, aby o tym nie myśleć. Szczególnie Naruto doskwierał brak dziewczyny. Jego dni były zawsze ułożone w ten sposób, aby mógł spędzać w szpitalu jak najwięcej czasu. Nie poddawał się i wierzył, że pewnego dnia dziewczyna obudzi się, a wtedy będzie mógł mieć ją tylko dla siebie. Czasem miał chwilę słabości, które zakłócał ciężkimi treningami i misjami, na które wysyłała go Tsunade. Nikt nie mógł znieść bólu, jaki ciążył na Uzumakim. Nie potrafili przejść obok niego obojętnie i często zabierali go na różne wyprawy, aby mógł chociaż przez chwilę nie zastanawiać się nad tym "a co by było, gdybym...". Jednak on zmienił się, zgorzkniał, chociaż czasem w jego oczach widziano starego, dobrego Naruto, który po prostu nie potrafi sobie poradzić z tą sytuacją.

Miewał też sny. Głównie były to koszmary, w których widział jak Hinata umiera i jak błaga go o to, aby jej pomógł, a on nie potrafił nic zrobić. Wtedy, kiedy tylko się obudził, biegł do szpitala. Opowiadał, jak wiele zmieniło się w wiosce i o tym, że wszyscy bardzo za nią tęsknią. Czasem opisywał też historie, jakie go spotykały.
Jednak pewnego dnia, siedząc w jej pokoju, poczuł zaciskające się palce na jego dłoni. W chwili, kiedy przypominał sobie ten moment, na jego ustach pojawiał się wielki uśmiech i znikały wszelkie wątpliwości - wiedział, że ona się obudzi.
Ostatniej nocy miał piękny sen. Śniła mu się Hinata. Miała związane włosy w luźny warkocz, opleciony fioletową wstążką. Na jej skórze pojawiały się lekkie rumieńce, a słońce muskało z niesamowitą delikatnością jej twarz. Koronkowa sukienka dodawała jej uroku, którego i tak jej nie brakowało.
- Nie złapiesz mnie! - Krzyczała, uciekając przed nim. W powietrzu unosiły się jej niesforne kosmyki włosów, które wydostały się z splecionego warkocza. Biegła na boso, łapiąc materiał sukienki w dłonie i wskakując na jeden z większy kamieni, który tkwił w strumieniu. Woda uderzała o głaz, a chłodne krople wody uderzały w jej nagie stopy.
Był nią zachwycony. Sam ubrany w zwykły czarny top i krótkie pomarańczowe spodenki, wbiegł bez wahania do strumienia, łapiąc ją w pasie rękoma i mocno przytulając do siebie. Jego mokre dłonie odznaczyły się na białej, zwiewnej sukience i przesiąknęły przez materiał. Ani na chwilę nie przestawał się uśmiechać, jednak w pewnej chwili postawił ją na ziemi. Ona delikatnie ustawiła nogi na suchym skrawku kamienia i uniosła kąciki ust nieznacznie do góry.
- Co się stało, Naruto? - szepnęła, nie spuszczając z niego wzroku. W jej oczach odbijały się niebieskie tęczówki blondyna, który bacznie jej się przyglądał. Po dłuższej, dość przyjemnej chwili, położył swoją dłoń na jej policzku. Po chwili przesunął ją bardziej w stronę włosów, wplatając palce w jej długie, ciemne włosy.
- Po prostu jesteś niesamowita - rzucił - mogę Cię pocałować? - spytał, znając już wcześniej odpowiedź. Dziewczyna zarumieniła się i czekała na jakikolwiek jego ruch. Po chwili Naruto delikatnie przejechał nosem po czubku jej, zadziornie ale zarazem zmysłowo. Uśmiechnęła się, po czym spojrzała w jego oczy. Był pewny siebie, co jej imponowało. Ledwo poczuła muśnięcie mokrych ust chłopaka na swoich. Zamknęła oczy, czekając na więcej.
Sen prysł, niczym bańka mydlana, przypominając o przykrej teraźniejszości.

***

- No dalej, wiem, że potrafisz! - krzyknęła zaciskając dłonie w pięści. Przed nią stała niewielka dziewczyna, która pochylała się, opierając poobijane ręce na swoich udach. Głośno oddychała, wycierając pot cieknący z czoła. Nie mogła się poddać.
- Hakke Rokujuyon Sho! - w okół niej pojawiły się zielone kręgi, rozprzestrzeniające się od środka na zewnątrz na około pięć metrów. Kobieta próbuje uniknąć ciosów, które wykonuje brunetka, aczkolwiek nie daje rady i dostaje w brzuch kilkoma uderzeniami. Zapiera się mocno nogami, jednak siła uderzenia odpycha ją do tyłu. Nagle opada na ziemie.
- Na dzisiaj starczy. Spisałaś się, Hinata.

***

Od autorki: Cóż, rozdział jak zwykle krótki. Męczyłam się z pewnym fragmentem bardzo długo, aż w końcu ze zrezygnowaniem odpuściłam sobie pisanie na kilka dni. Ale wracam, po kilku dobach odpoczynku i psychicznego przygotowania na wyjazd:). Tak, dobrze czytacie - wyjeżdżam. Dlatego dodaję chociaż taki krótki fragment, ponieważ nie zdążyłabym napisać nic dłuższego. Mam nadzieję, że wam się spodoba, aczkolwiek mi nie przypadł do gustu ten rozdział. Ogólnie nie lubię moich opowiadań - są często dla mnie po prostu zbyt przewidywalne, bądź przesłodzone, ale co poradzić. Reasumując, bardzo dziękuję za ostatnie komentarze! Bardzo się cieszę, że jednak kogoś zainteresowałam i ktoś chce czytać moje wypociny. :)

Trzymajcie się przez te kilka dni. 

Całuję, Anita. :)